காதல்ஆகிக் கசிந்து, கண்ணீா் மல்கி,
ஓதுவாா் தமை நன்னெறிக்கு உய்ப்பது ;
வேதம் நான்கினும் மெய்பொருள் ஆவது ;
நாதன் நாமம் நமச்சிவாயவே.
சொல்துணை, வேதியன், சோதி, வானவன்.
பொன்துணைத் திருந்து அடி பொருந்தக் கைதொழ,
கல்துணைப் பூட்டி ஓா்கடலில் பாய்ச்சினும்,
நல்துணை ஆவது நமச்சிவாயவே.
மற்றுப்பற்று எனக்கு இன்றி, நின் திருப்பாதமே மனம் பாவித்தேன் ;
பெற்றலும் பிறந்தேன் ; இனிப் பிறவாத் தன்மை வந்து எய்தினேன் ;
கற்றவா் தொழுது ஏத்தும் சீா்க்கறையூாில் பாண்டிக் கொடுமுடி
நற்றவா, உனை நான் மறக்கினும், சொல்லும் நா நமச்சிவாயவே.
நானேயோ தவம் செய்தன்? 'சிவாயநம' எனப்பெற்றேன்
தேனாய், இன் அமுதமும் ஆய்த்தித்திக்கும் சிவபெருமான்
தானேவந்து, எனது உள்ளம் புகுந்து, அடியேற்கு அருள் செய்தான்,
ஊன் ஆரும் உயிா் வாழ்க்கை ஒறுத்து, அன்றே வெறுத்திடவே.
அற்புதத் தெய்வம் இதனின் மற்று உண்டே ?
அன்பொடு தன்னை அஞ்செழுத்தின்
சொற்பதத்துள் வைத்து, உள்ளம் அள்ளுறும்
தொண்டருக்கு எண்திசைக் கனகம்.
பற்பதக் குவையும், பைம்பொன் மாளிகையும்,
பவள வாய் அவா் பணை முலையும்,
கற்பகப் பொழிலும், முழுதும் ஆம், கங்கை
கொண்ட சோளேச் சரத்தானே.
மிண்டு மனத்தவா் போமின்கள் ; மெய் அடியாா்கள்
விரைந்து வம்மின் ;
கொண்டும் கொடுத்தும் குடிகுடி ஈசற்கு
ஆட்செய்மின் குழாம்ணஅ புகுந்து
அண்டம்கடந்த பொருள், அளவு இல்லதோா்
ஆனந்தப் வெள்ளப் பொருள்,
பண்டும் இன்றும் என்றும் உள்ள பொருள் என்றே
பல்லாண்டு கூறுதுமே.
இருவினைப் பாசம் முமலக்கல் ஆா்த்தலின்,
வருபவக் கடலில் வீழ்மாக்கள் ஏறிட,
அருளும் மெய் அஞ்செழுத்து அரசை, இக்கடல்
ஒரு கல் மேல் ஏற்றிடல், உரைக்க வேண்டுமோ ?
நமச்சிவாய வேணு ஆறுமுகப்பிள்ளை புதுவைநன்றி இறையருள்
No comments:
Post a Comment